Το "ψηφίστε γουρούνια" που με καλημερίζει συχνά απο έναν μουσταρδί τοίχο της Εμ. Μπενάκη μου προκαλεί πάντα την ίδια απορία: ο ανώνυμος αντικαθεστωτικός αποκαλεί το εκλογικό σώμα "γουρούνια", ή του προτείνει να ψηφίσει τα γουρούνια; Και πως θα αντιδρούσε ο ίδιος αν βρισκόταν τυχαία σε κάποιο Πανεπιστήμιο, παραμονές των φοιτητικών εκλογών; Η φετινή προεκλογική περίοδος μετέτρεψε άλλη μια φορά τις ανώτερες και ανώτατες σχολές σε γοητευτικά πολιτισμικά χαρμάνια: σε αποστάσεις συχνά μικρότερες των 10 μέτρων συνυπήρχαν δαπίτισες με εξτένσιον-και-γυαλί-παρμπριζ με λατέρνατιβ αριστερούληδες, σκισμένες αφίσες για τριήμερα στην Μύκονο ή συζητήσεις με θέμα "Να Διαβάζουμε Τον Αλτουσέρ", μπροσούρες αλληλεγγύης για προφυλακισμένους μπαχαλάκηδες που αιωρούνταν παιχνιδιάρικα -και βέβαια εκκωφαντικές αποδείξεις πως η στρατευμένη τέχνη δεν θα πάψει ποτέ να φλογίζει τις καρδιές. Ο Μπακαλάκος και το Κάντο Χενεράλ δικαιώνονται ετεροχρονισμένα περπατώντας ανάμεσα στα τραπεζάκια των παρατάξεων, με τον θούριο του Χρήστου Δάντη "όλο πας Γλυφάδα για καφέ και μου ντύνεσαι αμπιγιέ" να μπλέκεται ηλεκτρισμένα με το "έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη, έτσι πρέπει να γίνει κι έτσι θα γίνει". Και εκεί που όλα κυλούσαν ληθαργικά ομαλά... .
..η αδιαφορία αντικαταστάθηκε ξαφνικά απο την αυταρχική πολιτική ορθότητα, με αφορμή τα συνθήματα που ούρλιαζαν μέλη της ΔΑΠ ενώπιον του so-called Υπουργού Πολιτισμού, αφού το "γάμησε τον πούστη τον Γιωργάκη, Βουλγαράκη, Βουλγαράκη" που ακούστηκε στην Θεσσαλονίκη έγινε πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων με τους πάντες να δηλώνουν αηδιασμένοι. Έλα τώρα, καημένε... Η πολιτική ή είναι σύγκρουση ή δεν είναι τίποτα, και όσοι απαίτησαν απο τον Βουλγαράκη "να βάλει στην θέση τους τα πιτσιρίκια" κουβαλάνε στα κεφάλια τους '50's δασκαλίστικες συμπεριφορές, και αντιλήψεις γεροντοκόρης που καλεί την Αστυνομία απο τις 11.30 όποτε γίνεται πάρτυ στον πάνω όροφο. Τα ίδια ακριβώς δελτία ειδήσεων που έπαιζαν ξανά και ξανά το σχετικό βίντεο (και μάλιστα υποτιτλισμένο για-όποιον-δεν-κατάλαβε), αρνούνται ύπουλα να παραδεχτούν πως αυτή ακριβώς η καφρίλα είναι ό, τι λείπει απο την ντεκαβλέ πολιτική περίοδο που διανύουμε. Η γηπεδική αμεσότητα του δήθεν σοκαριστικού δίστιχου κουβαλάει πολύ περισσότερη ειλικρίνεια απο τις απαντήσεις πχ του Ρουσόπουλου, και εν πάσει περιπτώσει υποτίθεται πως οι πολιτικοί οφείλουν να είναι αντανάκλαση των ψηφοφόρων τους και, ως γωστόν, υπάρχουν ανάμεσά μας πάρα πολλοί που σκέφτονται, αντιδρούν και εκφράζονται με ανάλογη ανεγκέφαλη, εκτονωτική vulgarite. Γιατί δεν δικαιούνται αυτοί κοινοβουλευτική εκπροσώπηση; Γιατί αυτή η κοινωνική συνισταμένη πρέπει να μεταφράζεται πολιτικά σε πένθιμες γραβάτες και σοβαροφανή χασμουρητά; Δεν είναι προφανές το δημοκρατικό έλλειμα; Κανένα μα κανένα προεκλογικό τσιτάτο τζιμανιών image makers δεν πρόκειται ποτέ να πλησιάσει την ζωντάνια και την σαφήνεια του "ο Μελιγαλάς ήταν η αρχή, πηγάδι θα ανοίξουμε ακόμα πιο βαθύ".
Άρα; Ακριβώς: ποδοσφαιροποίηση τώρα. Το υπέροχο "σαβουρογάμη Καρεμπέ" που τραγουδούσαν πριν λίγα χρόνια τα μΠαόκια θα μπορούσε να αντικατασταθεί εφάμμιλα απο γαλάζιους χουλιγκάνους με το "σαβουρογάμη Βοσκόπουλε", Πρασινοφρουροί του Υπόλοιπου Αττικής θα υποδέχονταν τον εκλεκτό τους με το "Παγκαλέ, Παγκαλέ, να 'χαμε έναν αργιλέ", ενώ είμαι βέβαιος πως και ο ίδιος ο Πεχωδές θα προτιμούσε, αντί του ultra-ξενέρωτου "Γιώργο καλωσόρισες σπίτι σου", να τον υποδέχονταν στο συνέδριο με την ιαχή "είναι βαριά, βαριά, η πούτσα του Σουφλιά". Απο την λοβοτομημένη πολιτική πραγματικότητα της χώρας λείπει ένας ημιπαράφρων προβοκάτορας όπως ο Μπερλουσκόνι. Ένας τύπος που χρησιμοποιεί συναρπαστικές παραβολές με βρασμένα Κινεζάκια και λέει στα Σωματεία πως θα είναι (αντιγράφω αυτολεξεί απο την Ελευθεροτυπία) "αρχίδια αν ψηφίσουν την Κεντροαριστερά, που τάχθηκε εναντίον των συμφερόντων τους". Όπως έλεγαν ο Χίτλερ, ο Στάλιν και λοιπά φωτισμένα μυαλά, οι ακραίες καταστάσεις απαιτούν ακραία μέτρα: το μόνο αντίδοτο στην εγχώρια κοινωνικοπολιτική σφιχτοκωλίαση είναι η συνειδητή σκατολογία και η αυθάδεια. Το "λίγοι, και σεμνοί και ταπεινοί" ιδεολόγημα του Πατριώτη Θεοσεβούμενου Οικογενειάρχη βουλευτή με το λεξιλόγιο των 250 λέξεων και το κατάλληλα συνοφρυωμένο ύφος, θα 'χε πολύ ενδιαφέρον να αντικατασταθεί επιτέλους απο τον τύπο βουλευτή που σε μετεκλογικό πάνελ θα άφηνε με σεβασμό και υπομονή τον -αντίπαλου κόμματος- συνομιλητή του να ολοκληρώσει, μετά θα λύγιζε το μεσαίο του δάχτυλο, θα κούναγε το χέρι αργά μπρος-πίσω, και θα απαντούσε με τα λόγια "ναι, αλλα στην Αιτωλοακαρνανία σας τον ακουμπήσαμε".
